Eenie Meanie (2025) - Filmrecensie

      Eenie Meanie, 2025.

      Geschreven en geregisseerd door Shawn Simmons.

      Met in de hoofdrollen Samara Weaving, Karl Glusman, Kyanna Simone Simpson, Randall Park, Steve Zahn, Andy García, Chris Bauer, Chelsey Crisp, Mike O’Malley, Marshawn Lynch, Elle Graham, Jermaine Fowler, Edy Modica, Phuong Kubacki, Tim Neff, Michael C. Pizzuto, Penelope Lou, Nicolas Bosc, en Jon Elliott.

      SAMENVATTING:

      Een hervormde tiener die als ontsnappingschauffeur werkte, wordt weer teruggetrokken in haar duistere verleden wanneer een voormalige werkgever haar de kans biedt om het leven van haar chronisch onbetrouwbare ex-vriend te redden.

      Een film over een hervormde ontsnappingschauffeur met de bijnaam Eenie Meanie (Samara Weaving) zou veel leuker moeten zijn dan de ongevoelige onzin die regisseur Shawn Simmons hier heeft gecreëerd.

      Vol F-woorden, het is de ene minuut een gewelddadige uitspatting die onverschillig omgaan met mensenlevens verwardt met komedie (het is verontrustend hoe vaak personages, van wie sommige geen reden hebben om ons te laten wensen dat ze slecht aflopen, worden neergeschoten of dood overreden in scènes die voor humor worden aangezien). De volgende minuut probeert het de trauma's van Edith Meaney (je ziet waar de flauwe bijnaam vandaan komt) te ontrafelen, waaronder de drugsverslaafde ouders die haar in pleeggezinnen hebben geplaatst en haar de weg naar een leven van criminaliteit hebben opgestuurd, tot haar psychotische ex-vriend John (Karl Glusman) die hilarisch in romantische toespraken uitbarst (typisch wanneer hij omringd is door dode lichamen) die zo serieus worden gepresenteerd dat ze die indruk geven echt bedoeld te zijn, tot een echte casino-overval van een luxe auto vol miljoenen dollars die niet alleen enigszins leuk is, maar waarschijnlijk een grotere focus van het verhaal had moeten zijn.

      Aan het begin van het verhaal heeft Edith de banden met haar langdurige vriend (sinds hun tienertijd, toen hij haar redde van misbruik) John verbroken, en dat is nu bijna acht maanden geleden. Maar al snel blijkt dat ze deze periode één keer, drie maanden geleden om precies te zijn, heeft doorbroken en nu zwanger is van zijn kind. Werkend in verschillende uitzichtloze banen en proberen een eerlijk leven te leiden, besluit ze, tegen haar betere oordeel in, naar John’s appartement te gaan om hem het nieuws te vertellen. Wanneer ze aankomt, vindt ze hem echter al in levensgevaar, omdat hij zich opnieuw in een benarde situatie heeft gemanoeuvreerd.

      Nadat ze dat gevaar hebben ontvlucht, onthult John dat hij een kaartenteller, Leo (Randall Park), ergens in een doos (met gaatjes erin voor ademhaling) heeft verstopt, afgelegen van de gebaande paden. Om redenen die geforceerd zijn en te lang duren om goed uit te leggen (minimaal de helft van deze film is gericht op het opzetten van de situatie waarin Edith en John één laatste ontsnappingsklus moeten klaren), blijkt dat er een rommel opgeruimd moet worden, wat weer terugverbindt naar Andy Garcia’s Nick, een beroepscrimineel die het werk afgemaakt wil hebben. Uiteraard krijgen ze een crew om mee samen te werken. Er is ook de kans dat NFL All-Star en hilarische acteur Marshawn Lynch, als een rivaliserende figuur met gezichtsletsel, weet van de klus en misschien van plan is om in te grijpen voor eigen gewin.

      Naast het doelloos en saai afdrijven door overmatige uitleg en opbouw, is het onduidelijk wat Shawn Simmons hier wil bereiken. Er is een sombere hereniging met Edith’s vader (Steve Zahn), nu in een rolstoel, die welkom is maar uiteindelijk niet veel betekent, aangezien, zelfs als Eenie Meanie, in wezen een film is over het verbreken van banden met de mensen die verantwoordelijk zijn voor het verwoesten van de leven van de titularische persoon (in het geval van John, die het herhaaldelijk in chaos gooit ondanks zijn oprechte liefde voor haar), de karakterisering leeg is.

      Slechter nog, er is geen controle over de punkachtige toon, die dan overgaat in de overval zelf, terwijl het probeert (en faalt) emotionele betrokkenheid te creëren bij zowel de overleving van Edith en John als de uiteindelijke uitkomst van hun relatie. De achtervolging met de auto is enigszins vermakelijk en lijkt redelijk praktisch uitgevoerd, maar